100% Charged

Terwijl de herfst nu echt is begonnen, droom ik nog even terug naar onze vakantie... Het lijkt alweer heeeeel lang geleden, maar als ik de foto's bekijk lukt het me toch om dat heerlijke gevoel weer een beetje terug te krijgen.
Twee jaar geleden gingen we met z'n drietjes 14 dagen naar Terschelling. Lucy was toen anderhalf. Terschelling is voor mij DE plek om op te laden en nieuwe energie op te doen. Maar ik was totaal gebroken toen we na twee weken weer thuiskwamen.
In juni zijn we twee weken met z'n vieren naar Frankrijk geweest. Lucy is nu 3,5jr en Teun was tijdens de vakantie 9 maanden. Ik heb enorm goede herinneringen aan Frankrijk als vakantieland. Als kind heb ik er geweldige vakanties gehad met mijn broers en ouders. Toen we thuis kwamen had ik het idee dat we minstens een maand weg waren geweest en was ik helemaal opgeladen, zeker tot de volgende vakantie (die voor ons in november op de planning staat).
Waar ligt toch dat verschil, dat ik twee jaar geleden totaal gesloopt was na de vakantie en nu helemaal ontspannen?
Hier een opsomming van mijn gedachten hierover:
- Het weer
Natuurlijk werkt het mee om twee weken Franse zon te hebben in tegenstelling tot het wisselvallige Nederlandse weer wat we op Terschelling hadden. Het is zo lekker Nederlands om het hier over te hebben, maar genoeg onderzoeken wijzen uit hoe blij je kunt worden van de zon! Dat is ook een rede dat wij het zo heerlijk vinden om in juni op vakantie te gaan. Hele lange dagen, zodat je er om half tien 's avonds nog zo bij kunt zitten:

- Eten en drinken

Blijf je in Nederland dan is mijn ervaring dat je toch in dezelfde cirkel van eten en drinken blijft hangen. Je zal waarschijnlijk iets meer lekkere dingen meenemen en iets uitgebreider koken, maar toch doe je boodschappen in dezelfde winkel en zal je snel naar dezelfde producten grijpen. In het buitenland (en dat is denk ik al vlak over de grens zo) is dat totaal anders, als je tenminste geen koffers vol aardappels en knakworstjes meeneemt.... Ik vind het echt een klein feestje om zo'n mega grote Franse supermarkt binnen te lopen. Toch opzoek naar bekende producten die je vervolgens niet kunt vinden en dus wel creatief moet zijn met wat je dan gaat eten. Met hier en daar toch wel een knipoog naar wat we thuis eten aangezien mijn reisgezelschap niet de makkelijkste eters zijn. Ook het verse stokbrood iedere ochtend gaf mij een echt vakantiegevoel. Hoe doen ze dat toch die Franse bakkers. Het stokbrood blijft makkelijk twee dagen vers terwijl het 'gewone' brood na een halve dag keihard is. 

- De camping en caravan

De caravans kunnen we tegen elkaar wegstrepen, dat maakt namelijk (bijna) geen verschil. De douche in ons Franse paleisje was wel veel lekkerder wat toch elke dag voor een klein geluksmomentje zorgde.

De campings waren wel zeer verschillend. Waar we op Terschelling als enige contact de lieve oude buurvrouw hadden waar we elke dag trouw naar zwaaiden, waren we in Frankrijk omgeven door de jonge gezinnen en 'grijze hoofden'. In ons straatje zaten alleen maar Ieren en een Frans ouder echtpaar. Hierdoor hadden we de gezelligheid van mensen om ons heen, maar hadden we niet telkens het idee dat er iemand mee luisterde (wat ik wel heb op een camping vol Nederlanders). In het zwembad en de speeltuin kwamen we wel steeds dezelfde mensen tegen, Lucy maakte snel vriendjes waar ze vervolgens veel lol mee had. En hier geldt zeker een blij kind is blije ouders. Ook ontmoette ze later in de week haar eerste vakantieliefde een Iers jongetje en de taal was totaal geen obstakel voor de twee tortelduifjes.

- De omgeving en dagbesteding

Ik kan op vakantie heel onrustig worden van het gevoel dat ik elke dag iets moet doen. Twee jaar geleden moesten we rekening houden met één slaapje overdag, dus konden we er 's ochtends en 's middags op uit. Nu sliep Teun vaak twee keer (en meneer slaapt alleen in bed) dus hadden we tussen half twaalf en drie ongeveer de tijd om wat te ondernemen. En dat is precies de tijd dat alles in Frankrijk dicht is..... Na een paar dagen kon ik het gevoel iets te 'moeten' helemaal loslaten en lieten we ons gewoon leiden door de dag, heerlijk! In gesprek met de andere jonge ouders op de camping waren we hierin niet alleen en dat maakte het nog makkelijker voor mij om het te laten gaan.

Ik denk dat het weer en de camping er mede voor hebben gezorgd dat het voor mij een onvergetelijke vakantie was. Nog een belangrijk punt is denk ik dat ik dit jaar totaal zonder verwachtingen op pad ging. Van de vakantie twee jaar geleden had ik me wel een hele rooskleurige voorstelling gemaakt, die vervolgens niet uitkwam. Nu had ik me op het ergste voorbereid en kon het dus ook alleen maar meevallen. 

Het wordt een hele uitdaging om een volgende vakantie weer zonder verwachtingen in te gaan of zonder angst dat het zal tegenvallen, maar voor nu geniet ik weer even van dat opgeladen gevoel en hoop ik dat vast te kunnen houden!

Sweet dreams

Een jaar in de tropen, blote voeten, korte mouwen, cocktails, in de schaduw omdat de zon te fel is, elke dag siësta, een boek lezen omdat je tijd over hebt......



Helaas heeft al het bovenstaande niks te maken met het tropenjaar waar ik nu in zit. En gelukkig is Wikipedia ook heel duidelijk over de betekenis van dit woord.

Voor alle andere jonge ouders een feest der herkenning, want ja de cliché's zijn echt waar. Het leven met jonge kinderen is bikkelen. Het ligt er natuurlijk wel aan wat voor kinderen je hebt, want mijn cliëntje Piet Hein van 2,5 en zijn zus Marie-Claire van 4 zijn de perfecte kinderen volgens hun ernstig bezorgde moeder die toch wel even wil weten waarom PH net iets minder snel volzinnen spreekt dan MC. Maar goed er zijn altijd uitzonderingen op de regel. Mijn kinderen zijn gewoon kinderen zoals kinderen zijn. Ze zijn wakker op de momenten dat ik wil slapen en ze slapen op de momenten dat ik wil dat ze wakker zijn. Ze morsen, kwijlen, spugen en mijn berg was is net het kruikje van de weduwe van Sarefat (1 Koningen 17:8-24). Ze hebben aandacht nodig op het moment dat ik drie pannen op het vuur heb staan, een hapje in de babycook maak en een paprika sta te snijden voor mevrouw "alle andere groentes zijn vies". 

Wel besef ik in wat voor paradijs ik heb geleefd, de eerste jaren van mijn moederschap. Afgezien van de eerste 8 weken konden we iedere nacht doorslapen tot de geboorte van nr 2 die het na acht maanden nog niet nodig vindt om is een echte lange tuk te doen. Wie heeft het over witte stranden, palmbomen en een blauwe zee? Nee mijn ultieme droom is nu een hele lange donkere stille nacht en nog één en nog één. Dat je als jonge ouders een hoop in moet leveren is niks nieuws. Mijn sociale leven komt al maanden niet veel verder dan whatsapp. De nieuwe kleding die ik heb komt uit de (gelukkig leuke) winkels naast de supermarkt  (omdat ik toch in de buurt was). En hoeveel betaal je ook alweer voor een biertje in de kroeg, was dat niet 2 gulden ofzo?

Maar dan zit je op een ochtend, na nog geen vier uur slaap met je gare hoofd op de bank, komt je dochter van 3 met een speldje aan, doet het in je haar en zegt "mama je lijkt wel een prinses".

Mijn ouders in de boekenkast.

Wie weet komt er nog is een van auteur J.J. van Duijvenvoorde-de Jonge naast te staan...

Twintig jaar geleden was het feest en was ik als 9 jarig meisje heel trots op mijn moeder die 'Geboortegrond' uitbracht, een gedichtenbundel met allemaal gedichten over het beginnend moederschap. Een boekje wat al die tijd in mijn kast pronkt, maar wat de afgelopen 3,5 jaar pas echt is gaan leven voor mij. Elke keer als ik het pak is er weer een ander gedicht wat mij ontroert, net in welke fase ik zit.

Deze bijvoorbeeld toen mijn blonde dochter voor het eerst bij mij voor op de fiets zat en mijn moeder naast mij fietste.

Vandaag komt er een boek naast te staan. Eentje waar de naam van mijn vader opstaat. Hij heeft vanuit zijn werk als uitvaartondernemer het boek samengesteld, het gaat over de andere kant van het leven, de dood. Een heel heftig onderwerp, zelfdoding. Zestig mensen die in het verleden met zelfdoding in hun directe omgeving te maken hebben gehad, schrijven een brief aan een onbekende, die onlangs hetzelfde heeft meegemaakt en die ze hopen te helpen door hun eigen ervaring te delen. Vanmiddag wordt het eerst gedrukte exemplaar overhandigd aan Jacobine Geel, voorzitter van GGZ Nederland, ook bekend van NCRV programma 'Schepper en Co'. Dat deze middag weer een feest wordt durf ik niet zo te zeggen, maar bijzonder wordt en is het zeker. 

Picture this

Terug in de wereld van social media op deze stille zaterdag.

Met de rust die ik kreeg van 40 dagen 'zonder', was de drive om te bloggen verdwenen, de laptop is eigenlijk alleen open geweest voor Lucy die een filmpje keek of voor online bankieren.
Heerlijk was het en ik ben absoluut blij dat ik dit heb gedaan. Na een weekje afkicken en mezelf erop betrappen dat de gewoonte van op mijn telefoon kijken toch wel erg was ingebakken, kan ik zeggen dat Facebook en Twitter helemaal uit mijn systeem zijn geweest.
Dit leidde soms tot leuke verwarringen, zo begon iemand een heel verhaal tegen mij waar ik niks van begreep, na vijf minuten zei ze 'oh maar dat weet jij natuurlijk niet'. Bleek ik voorkennis te missen die op Facebook stond, zo is FB blijkbaar een onderdeel van het gesprek geworden. Wat voor mij andersom weer heel leuk werkte, omdat ik leuke foto's kon laten zien en live de reactie daarbij kreeg i.p.v. een x aantal likes. Of een leuke uitspraak van Lucy kon delen en een echte lach kreeg te zien/horen en daar kan geen smiley tegenop. 

Afgelopen donderdag was het voor mij genoeg geweest en niet dat ik die twee dagen extra die ik had beloofd niet vol kon houden, maar omdat ik het leuke van social media weer wilde ervaren tijdens het kijken van the Passion. Ik heb enorm genoten en het heeft mij weer ontroerd. Het prachtige verhaal van de lijdensweg van Jezus, vertolkt door bekende Nederlanders. Op twitter las ik zeer uiteenlopende reacties, waar voor de één het hoofd van Jan Dulles teveel afleidde van de boodschap was voor de ander Simone Kleinsma de perfecte Maria. Wat mij het meeste raakte naast Gods enorme liefde door zijn Zoon (wat vond ik, heel goed naar voren kwam), was dat heel veel Nederlanders even in de ban waren van Pasen zoals Pasen is bedoeld, voordat morgen iedereen weer de tuin in gaat om eieren te zoeken of zichzelf misselijk eet aan een brunch of gourmet. Nou ben ik de laatste die zegt dat je daar niet van mag genieten, want ik ben ook echt niet vies van een stukje paasbrood met roomboter. Maar ik vind het ook erg belangrijk dat we ons blijven beseffen waar onze vrije dagen vandaan komen of je nou wel of niet gelooft. 

Dan mijn terugkeer in de wereld van sharen, liken, retweeten, selfies enz. Wat is er veranderd in de afgelopen 40 dagen? Ik vind Facebook, Twitter en Instagram niet leuker of minder leuk dan voor het vasten. Wel hoop ik er bewuster gebruik van te gaan maken en hoop ik dat het mij niet meer zo in beslag zal nemen. Mijn eerste voornemen is om het van mijn telefoon af te halen/laten en het alleen nog op andere schermen te gebruiken. Zo zal het niet meer het eerste zijn wat ik doe als ik wakker wordt en het laatste voor ik mijn ogen sluit, maar gewoon iets leuks tussendoor of met een kop thee op de bank.
Ook heb ik nagedacht over de omgang met foto's. In verschillende bladen/kranten las ik stukjes over het delen van foto's op internet. De foto's op Facebook heb ik afgeschermd voor alleen vrienden, maar als één van mijn vrienden mijn foto leuk vindt, kan het zomaar zo zijn dat deze foto bij een kennis van een vriend van de tante van mijn buren terecht komt. Maar is dit erg? Ook las ik een discussie over foto's van je kinderen plaatsen en had ik een gesprek met iemand die zei het heel raar te vinden als iemand via via zijn kinderfoto's zou zien. Ja dit zou inderdaad heel raar zijn, mijn jeugdfoto's staan (met veel dank aan mijn moeder) in vijf prachtige albums in de kast en er zijn maar enkele mensen die deze van binnen hebben gezien. Het klinkt zo cliché, maar tijden zijn gewoon echt veranderd. Ik geloof er niks van dat onze kinderen het ook raar vinden dat hun foto's op internet staan.  En waar ik ook over lees is angst voor verkeerd gebruik. Als je bang bent voor wat er eventueel met die foto's gedaan kan worden, kan je je kinderen net zo goed opsluiten in huis....  Maar een beetje bewustzijn kan volgens mij geen kwaad, even twee seconden nadenken voordat je in een opwelling die ene foto op internet zet.

Voor nu deze TE schattige foto's van de jongen die in de afgelopen 40 dagen zijn eerste twee tanden kreeg, een half jaar oud was, leerde rollen en gewoon de aller liefste baby van de wereld was.

(p.s. de fotograaf is beschikbaar voor shoots, neem contact op met mij voor meer info)

weekje wat een weekje

Nu ruim een week zonder Facebook en Twitter.... Even een kleine update en misschien is dit wel een afkickverschijnsel, want ik heb toch die drang om dingen te delen.
Ik ben door de dag heen rustiger, kijk minder vaak op mijn telefoon en dat bevalt me wel. Op de momenten waarop ik op de bank neerplof en even tijd voor mezelf heb mis ik het echt. De gezelligheid van de gesprekjes en het nieuws wat ik nu dus echt niet meekrijg en pas vijf dagen later in de plaatselijke krant lees. Speciaal vanavond mis ik de speculaties over Wie is de Mol? Tv kijken is dus ook echt anders zonder social media. Wat vindt Nederland bijvoorbeeld van het songfestival liedje van Ilse de Lange en Waylon, ik heb geen idee... Is dat echt belangrijk? Nee.. Is het leuk om te weten? Ja...
Ik ben echt benieuwd wat de komende maand mij gaat brengen. Voor wie ook naar WIDM kijkt, mijn mol is vanaf aflevering 3 Susan, zou ik het dan toch weer een keer goed hebben?? Ik vond het vooral een heel mooi seizoen, wat een sfeer, wat een locaties.... pffff moet ik volgende week ook daar weer van gaan afkicken.
Dan ga ik nu maar weer verder met mijn nieuwe verslaving, haken en dat levert in ieder geval leuke nieuwe dingen op.

Een theelichtje gehaakt met Zpagetti, hierover later meer!

Vasten door los te laten

Vandaag is het Aswoensdag. De dag na carnaval, waarop de 40-daagse vastenperiode begint voorafgaand aan Pasen. Nou woon ik niet onder de rivieren en woon ik ook niet in een Katholiek dorp, geen carnaval voor mij dus. Ik ben ook niet Katholiek, maar ga nu toch iets doen met de vastenperiode, die op veel verschillende manieren wordt ingevuld. Veel mensen linken het woord 'vasten' denk ik aan onthouding van eten en drinken. De 40dagentijd wordt door protestantse kerken gebruikt om stil te staan, letterlijk en figuurlijk. De slogan van dit jaar is ZOEK DE STILTE ontdek wat je beweegt, nou hoef je volgens mij helemaal niet christelijk te zijn om toch iets met deze woorden te doen.
Ik ben gaan denken toen ik een aankondiging van één van mijn Facebook vriendinnen zag dat zij 40 dagen offline zou gaan. Vervolgens ben ik gaan zoeken op internet naar de betekenis/invulling van deze tijd en werd ik geïnspireerd. Hoe vaak is het echt stil om mij heen? Alleen als ik slaap? Of heel soms een momentje dat de kinderen allebei slapen tussen de middag, maar dan is er altijd wel een programma wat ik nog even wilde terug kijken of neem ik de tijd om eens mijn eigen muziek te draaien i.p.v. de Woezel en Pip sinterklaas cd die met stip op nummer 1 staat bij Lucy. De hectische maanden die we achter de rug hebben gaven ook weinig ruimte voor stilte, altijd wel een kind om te verzorgen, een was om te draaien en zo nog meer smoezen om toch vooral niet tot jezelf te komen. In de hectiek is er trouwens wel altijd plaats om even mijn socialmedia te checken, kijken wat andere mensen bezighoudt of nog even die te schattige foto van de kinderen posten. Op de raarste momenten kan ik ineens een soort onrust voelen en moet ik even kijken om er vervolgens achter te komen dat er helemaal niks is veranderd, omdat ik een kwartier geleden nog online was geweest. Wat is deze onrust toch? Het gevoel niks te willen missen? Even kijken of er nog wel mensen zijn die aan je denken? Hier wil ik de komende 40 dagen achter zien te komen, door het even helemaal los te laten. Twitter, Facebook en Instagram even UIT, ik gooi de apps van mijn telefoon en zal mijn vingers moeten aanwennen niet direct deze sites in te typen als ik mijn computer opstart.
Misschien denk ik er wel veel te zwaar over en levert het niet op wat ik zoek, wat ik op het moment zo nodig heb. Het is niet dat ik geen contact wil in deze periode, ik blijf gewoon whatsappen en bellen, maar wil de mensen om mij heen vooral 'zien'. En dat hoeft niet letterlijk te zijn.

Wat mijn Facebook vrienden van mij gaan missen; Teun z'n eerste halfjaardag, mijn blijde berichten over dat het weer lente wordt, een foto van oma Jans die 90 wordt, mijn jarige broer en natuurlijk de mamabloopers en hilarische uitspraken van peuterlief. Maar gelukkig ben ik vlak voor mijn verjaardag weer terug en kan ik hopelijk uitgerust en in balans beginnen aan mijn 30e levensjaar. Wat ik van anderen ga missen weet ik nog niet, misschien wel gewoon de kleine dingen en wie weet juist helemaal niks. Als ik de uitkomst al zou weten zou het geen experiment meer zijn.

Deze blog blijft overigens wel up-to-date, ik vind dit niet direct onder de noemer socialmedia vallen, omdat het voor mij nu nog éénrichtingsverkeer is en iets waar ik echt energie van krijg, maar jullie zullen de site dus zelf in de gaten moeten houden, want er staan geen links op Facebook of Twitter de komende tijd.





En over (iets meer dan) 40 dagen uiteraard een verslag over mijn ervaring!

Was elke moeder maar een ouwehoer

Zoekterm: ouwehoeren

1. 
    ouwehoeren
   ouwehoeren werkw.Uitspraak:   [ɑuwə'hurə(n)] Verbuigingen:   ouwehoerde (verl.tijd enkelv.) Verbuigingen:   heeft geouwehoerd (volt.deelw.) Toon alle vervoegingen op een vervelende wijze of een lange tijd over iets spreken Voorbeelden:   `Als mi...
   Gevonden op http://www.woorden.org/woord/ouwehoeren
2. 
   ouwehoeren
   (ww) - tijdverdrijf door gebabbel
   Gevonden op http://www.collignon.tv

via encyclo.nl

Een Nederlandse vriend van mijn ouders woont  in Amerika en heeft twee Amerikaanse dochters. Ze spreken geen Nederlands, maar als je ze vraagt "weet je wat jij bent?" antwoorden ze steevast "een ouwehoer". Ik ben heel benieuwd hoe hij dit aan zijn Amerikaanse vrienden uitlegt trouwens...

Nummer twee van hierboven vind ik echt een geweldige definitie van het woord. Ik houd er ontzettend van om mijn tijd met gebabbel door te brengen. Wat tien jaar geleden nog gebabbel was over waar we uit zouden gaan, wat we aan zouden trekken en welke leuke jongens er zouden zijn, zijn nu gesprekken over hoe lang de kinderen ons hebben wakker gehouden vannacht, over waar de luiers in de aanbieding zijn en hoe je die wortelvlekken uit hun kleren krijgt. Niet iedereen zit natuurlijk in dezelfde fase, dus gelukkig gaan de gesprekken ook over mooie reizen, nieuwe liefdes en voorbereidingen voor een huwelijk. En met vrienden praat je weer over andere dingen dan met je ouders of je collega's. 
In mijn geval gaan de gesprekken met collega's vaak over gebabbel of eerder het gebrek hieraan. Sommige mensen houden meer van ouwehoeren dan anderen en gelukkig houden we er niet allemaal evenveel van en zijn er mensen met andere kwaliteiten. Naast gesprekken over bovenstaande onderwerpen zijn er ook nog de diepgaande gesprekken en aan de andere kant ruzies. Wie verbaal sterk is kan misschien makkelijker woorden geven aan zijn emoties. In de ontwikkeling van kinderen zie je vaak een fase waarin peuters snel boos worden en dan gaan gillen of schreeuwen. Vaak is dit een teken van frustratie, ze kunnen gewoon nog niet zeggen wat ze wel of juist niet willen. Zou het voor ons allemaal af en toe niet fijn zijn als er gewoon op je voorhoofd staat hoe je, je voelt, omdat het zo ontzettend moeilijk is om dit te verwoorden.

Het afgelopen half jaar was (o.a. door mijn zwangerschapsverlof) het aantal gesprekken met volwassenen voor mij nogal beperkt (gesprekken via whatsapp niet meegerekend...), maar dat wil niet zeggen dat ik mijn mond heb gehouden. Wat is het kletsen met een peuter en tegen je baby een heerlijk tijdverdrijf. De keuze van onderwerpen is niet heel uitgebreid, maar de gesprekken zijn altijd eerlijk en oprecht. Uit deze studie blijkt weer hoe belangrijk het is dat je met en tegen je kind praat! Uit (werk)ervaring weet ik dat dit helaas niet voor elke ouder/verzorger vanzelfsprekend is. Praat tegen je baby, reageer op het gebabbel van je dreumes, voer gesprekken met je peuter. Spreek vooral in je 'eigen' taal, dus ga geen moeilijke woorden omzeilen of hele korte zinnen maken. Op een gewone manier tegen kinderen praten, leert ze de structuren van de taal en breidt  de woordenschat uit. Ouders uit meertalige gezinnen vragen vaak welke taal ze het beste aan kunnen bieden. Belangrijk is om de taal aan te bieden die ze zelf het beste beheersen, de eigen moedertaal. Zo leert het kind die taal goed en kan het andere talen 'ophangen' aan de moedertaal. Ik sta soms echt met mijn mond open als kinderen tegen mij Nederlands spreken en daarna vloeiend in een andere taal tegen hun moeder, wonderlijk!
2013 was het jaar van het voorlezen, wat voor de één heel natuurlijk is (een boekje lezen voor het slapen gaan, een volle boekenkast) is voor de ander een hele hoge drempel. Voorlezen is voor de hele ontwikkeling van kinderen goed, maar zeker ook voor de taalontwikkeling. En wat een bonus als je avond na avond het verhaal van Hazeltje leest en je peuter vervolgens tegen je zegt "mama, ik hou van jou tot de maan".

Ik maakte eerst van "om de haverklap" "telkens" of "steeds weer", omdat ik wist dat Lucy dat wel zou begrijpen. Nu ben ik me weer bewust geworden dat ik gewoon "om de haverklap" moet lezen, om zo haar woordenschat en taalbegrip uit te breiden.

Voor mij is het een feest om de normale taalontwikkeling van dichtbij mee te maken. In theorie wist ik dat kinderen op een gegeven moment wel tot 7 nieuwe woorden per dag leren en nu ervaar ik dat, dat ook echt zo is. Maar het feit dat mijn kinderen misschien 24/7 logopedie krijgen geeft geen enkele garantie. Lucy is nu een echte ouwehoer, maar eigenlijk is ze pas echt begonnen met praten toen ze begon met lopen (22 maanden). Gelukkig zie ik wel dat alles wat ik daarvoor heb aangeboden ergens is opgeslagen en er steeds meer uitkomt. Liedjes zingen of verhaaltjes lezen met kinderen die nog niet praten is ook heel nuttig.

Al die digitale voorleesboeken en boekverfilmingen zijn een super leuk alternatief voor als je zelf even wat wil doen in het huishouden, je onderweg bent enz. maar geen vervanging, want je mist het stukje interactie wat zo belangrijk is.

Dus blijf vooral lekker ouwehoeren met je kinderen en geniet van al die gekke, ondeugende, ontroerende momenten. Hier een paar van onze eigen kletskous van 3jr: - mama wat is het een heerlijke dag (op het moment dat we de deur uitstappen) - ik ga met papa in een raket naar de regenboog - jij bent mijn allerbeste vriendje - "Lucy je gaat zo naar bed" anwoord: ik dacht het niet........ uuuuh dit heeft ze toch niet van Dikkie Dik geleerd.

Earlybirds

Wat voel ik mij achteraf "schuldig" over mijn gezeur dat Teun vijf dagen na de uitgerekende datum is geboren. Ja ik was het helemaal zat aan het eind van mijn zwangerschap en kon ook gewoon niet wachten om m'n kleine mannetje in mijn armen te hebben. Maar wat een wonder dat hij negen maanden in mij heeft mogen groeien en als een gezonde man ter wereld kwam. Dat ik hem direct bij me mocht hebben en zelf kon voeden.
Sinds ik Stichting Earlybirds Fotografie tegenkwam op Facebook weet ik hoeveel baby's er (veel) te vroeg geboren worden en dat dit dus helemaal niet vanzelfsprekend is. Wat een heftige periode moet dit voor de ouders zijn. Geen roze wolk en lekker thuis genieten van je pasgeboren kindje, maar elke dag op en neer naar het ziekenhuis, waar je vervolgens je kostbaarste "bezit" in een doorzichtig kastje ziet liggen, vechten voor het leven.

Met mijn handige handen kan ik deze ouders en baby's een klein beetje helpen in deze strijd. De baby's houden graag iets vast (in de buik de navelstreng) en omdat er veel snoertjes en slangetjes binnen handbereik zijn, willen ze hier nog wel eens aan trekken. De staartjes van deze knuffels bieden een goed alternatief.



En dat levert deze betoverend mooie plaatjes op. De oorsprong van deze stichting is om belangeloos foto's te maken van deze kwetsbare kindjes, om zo voor de ouders een blijvende herinnering te maken. 
In Scandinavië is het idee geboren om knuffeltjes te haken voor deze baby's. Daar in de vorm van een inktvisje. Als je op Google gaat zoeken zie je veel verschillende site's en meningen over hoe de inktvisjes naar Nederland zijn gekomen en er toen ook vogeltjes kwamen. Mijn idee is dat we allemaal voor hetzelfde doel bezig zijn en omdat er zo'n 10.000 kinderen per jaar te vroeg geboren worden lijkt geen enkel inktvisje of vogeltje mij er een te veel. 

 Dit is mijn eerste earlybirdje Bibi, vernoemd naar het dochtertje van een vriendin van een vriendin die met 32 weken totaal onverwacht geboren werd, maar nu gelukkig thuis is bij haar vader en moeder.

Haken is voor mij een heerlijk ontspannende bezigheid, dus als ik even tijd heb, pak ik mijn naald op en wie weet hoeveel vogeltjes er nog uit mijn vingers gaan komen.

Ook in mijn werk als logopedist krijg ik (meer) met deze te vroeg geboren kinderen te maken. Premature kinderen hebben een verhoogde kans op een taalachterstand. Als je het artikel leest is een volgende stap misschien wel Earlybirds met een ingebouwde zender, waarop de stem van de moeder te horen is ;-)
Het is goed om te blijven dromen van uitvindingen die onze kinderen gaan helpen zich zo goed mogelijk op hun eigen niveau te ontwikkelen. 

En als je ook zin hebt om wat bij te dragen, meld je dan aan bij de facebookgroep daar staat het patroon en alle (strenge) eisen waar deze knuffeltjes aan moeten voldoen, voordat ze bij deze kwetsbare doelgroep terecht komen. Ga het gewoon proberen, want vogeltjes die worden afgekeurd zijn voor de broertjes of zusjes van de baby's, die ook wel een houvast kunnen gebruiken in een voor hen ook heftige periode. 

We maken er een potje van..

Sinds ik mijn vader een berichtje stuurde met 'je hebt twee, -1 kleinkinderen', maken we elke keer als we het woord "gemiddelde" horen de opmerking: 'Er moeten altijd uitschieters naar boven en naar beneden zijn om tot een gemiddelde te komen'.
Die twee keer -1 sloeg op het feit dat allebei mijn kinderen qua lengte en gewicht op de -1 lijn (dus onder het gemiddelde) zitten volgens het Centrum Jeugd en Gezin (CJG), beter bekend als consultatiebureau.  Vandaag heb ik de gemiddelde leeftijd opgezocht waarop peuters zindelijk worden. Dit is 32,6 maanden voor jongens en 29,7 maanden voor meisjes volgens www.ouders.nl. Mijn dochter is wederom een uitschieter, net als natuurlijk heel veel andere kinderen, inmiddels is ze 37 maanden en verre van zindelijk.

Vanochtend begon ik heel dapper met een nieuwe poging tot het stimuleren van zindelijk zijn (training is ook volgens www.ouders.nl geen goede benaming). Alles stond klaar om er een geslaagde poging van te maken, het potje, de dweil en een schone onderbroek. Alle tips om je kind voor te bereiden heb ik de afgelopen maanden al doorlopen:
- Het potje op een zichtbare plek neerzetten.
- Je kind laten zien hoe jij naar de wc gaat en doortrekt ('Oh mama wat kan jij goed plassen zeg').
- Boekjes lezen over op het potje gaan.
-  Makkelijke kleren aantrekken, zodat ze die zelf evt uit kan doen (ik ben direct naar de Zeeman gerend om haar lievelings Minnie Mouse onderbroekjes te halen)

Lucy zelf voldoet ook aan de meeste eisen:
- Je kind heeft steeds vaker een droge luier (zelfs 's nachts is ze nagenoeg droog)
- Je kind toont interesse voor wat er uit haar lichaam komt (tot vervelends toe laten we zien wat er zich in haar luier bevindt)
- Je kind is minimaal 18 maanden...




Dan staat er nog iets over belonen... Nadat ik 1x het woord kadootje heb laten vallen, lijkt Lucy overstag. Ze gaat zitten en is niet van plan het potje te verlaten zonder dat er wat in zit. En jahoor, na 1 boekje te hebben voorgelezen roept ze 'ik kan het mama'. Ze staat op en er liggen drie druppels in het potje en ik ben apetrots. Samen legen we het potje in de wc en ze mag zelf doortrekken. Maar dan.... Als ik even wegloop (om een kleinigheidje voor haar te pakken) hoor ik 'oh nee mama alles is nat'. Best knap als je drie druppels kunt laten lopen en vervolgens je plas weer op kunt houden tot je moeder weg is. Na twee dweilbeurten en vier schone onderbroeken geef ik het op voor vandaag.

Als zwangere vriendinnen mij vragen wat voor tip ik ze kan geven zeg ik steevast: 'wat iedereen ook zegt en vindt, volg altijd je eigen gevoel, jij kent je kind het beste'. Mijn gevoel nu zegt dat het nog wel even kan duren voordat Lucy zindelijk is, want ze wil gewoon nog niet. We leven in een tijd waarin de wil van kinderen een steeds grotere rol speelt en oh wat is het moeilijk om hier als ouders een goede balans in te vinden. Als het om zindelijk zijn gaat is het een heel ander verhaal, want dit gebeurt echt pas als je kind eraan toe is.
Met alle feiten op een rijtje zou je zeggen dat er niks aan de hand is en ik het gewoon later nog een keer moet proberen, maar mijn gevoel is heel anders.
Lucy was erg laat met lopen (22 maanden bij een gemiddelde van 14 maanden), nu merk je daar niet zoveel meer van, maar het gevoel waar ik een tijd mee heb gelopen kwam vanochtend ineens weer boven. Het is als moeder gewoon niet leuk als kinderen die 6 maanden jonger zijn nog eerder lopen dan jouw kind. En al die goed bedoelde opmerkingen van bekenden en totaal onbekenden 'ik heb nog nooit een kind kruipend naar school zien gaan' kan je op een gegeven moment ook niet meer horen. 
Mijn voornemen is om mij niks aan te trekken van het ene na het andere succesverhaal van de moeders om mij heen, en me vooral geen slechte moeder te voelen als straks veel jongere kinderen dan Lucy zindelijk zijn.... Je weet hoe dat gaat met goede voornemens.

jildu.nl

Donderdag 13 februari

Vanaf nu is deze blog ook te vinden via www.jildu.nl Later meer hierover onder het gelijknamige tabblad. 

Wat heerlijk om weer eens wakker te worden met het licht dat onder de gordijnen door komt.

Dan is het na Teun z'n fles en het soppen van de keuken tijd voor een huisvrouwen momentje, samen met Loretta en een lekker zwart bakkie.

Streepjes en kraagjes dus...  (zie minifashion)

Voorbereiden voor Eskol, de tienerclub in onze kerk, zondag ben ik hoofdleiding. Het thema is roddelen, genoeg om het over te hebben dus. En ik kan mijn deskundigheid over de tong en de lippen hierbij goed gebruiken.

Een start van de zoektocht naar de oorsprong van mijn naam, we gaan terug naar 1570.

Wonen in een oude wijk, ik hou van de sfeer, maar niet van het tekort aan parkeerplaatsen. En dat je je auto dan als het keihard regent toch even op een plek zet waar hij niet mag staan omdat je geen zin hebt om drie straten te lopen en kletsnat te worden.

Ik vind het altijd zo leuk om dit kaartje te zien als ik naar mijn schoonouders rij, wetend dat ik zo naar het strand kan gaan. Dit doe ik trouwens veel te weinig.

Stapje voor stapje... uh hapje voor hapje leert Teun eten van een lepel. Nu heeft hij alleen ontdekt dat hij de lepel ook kan pakken, niet heel handig, maar wie weet leert hij dan ook sneller om zelf te eten. Voorlopig proberen we die grijpgrage handjes maar weg te houden.

Dit breiwerkje ligt al een tijdje te wachten, als hij af is krijgen jullie uiteraard het eindresultaat te zien. Ik zou het niet heel erg vinden als de sjaal daarna de kast in gaat tot volgend jaar en het dus niet meer heel koud wordt.

Ik wens jullie alvast liefdevolle dag morgen. Valentijnsdag wordt voor mij een dag zonder mijn lief, want ik ga morgenavond naar "Ladies of Soul" met vriendinnen. Zin in! Ik ben nog even opzoek geweest naar een back-up, omdat ik me nog steeds een beetje grieperig voel, maar ik hoop gewoon dat ik van deze powervrouwen kan gaan genieten morgen.

Ik ben een neushoorn

Yes ik heb mijn eerste werk(mid)dag alleen overleeft! Het was ineens weer alsof ik niet was weggeweest. Behalve dan ons nieuwe verschrikkelijke administratieprogramma. Meestal ben ik best snel met het aanleren van zulke nieuwe dingen, maar de combinatie van ruim een half jaar niet werken, snel moe zijn, ingewikkelde cliënten en heel veel invulwerk, maakt het werk nu niet echt leuker. Hopelijk heb ik niet teveel fouten gemaakt en kan ik me snel weer op de inhoud van de behandeling gaan richten..

Woensdag 12 februari

Oh oh ik voel van alles opkomen in mijn neus, holtes, hoofd en daar heb ik echt geen zin in, nu ik weer aan het werk wil. Dus neem ik de nodige maatregelen.

Vannacht heeft Teun voor het eerst in zijn ledikant geslapen bij Lucy op de kamer. dat ging de hele nacht goed, totdat Lucy om 5:50 riep dat Teun wakker was, toen hij hoestte in zijn slaap.. Die heb ik dus maar snel uit die kamer geplukt en nog even naast mij neergelegd. 

Deze wieg is nu overbodig en gaat terug op marktplaats.

Men neme: 6 TE schattige peuters, een enthousiaste dansjuf, een zaaltje en muziek.

Resultaat: Peuterdans, een hele blije Lucy en een hele trotse moeder.

"Rara wat ben ik" een heerlijk spel en super goed voor de taalontwikkeling. Ik en J.(5jaar) deden het zo dat we zij moest omschrijven wat ik was en andersom. Zij was rijst, dus ik zei 'je kan het eten' zij raadde broccoli, ik zei 'het is wit', haar antwoord: witte broccoli.....

Na het werken heerlijk gegeten bij mijn schoonouders, Lucy's standaard vraag op woensdag is of ze daar mag blijven logeren.. Tuurlijk schat, maar wel even een dikke kus!

Door storm en regen naar huis. Dat vind ik toch echt 3x niks in het donker met regen en harde wind in de auto, 3FM maakt een hoop goed met hun Zeroes Request.

Hopelijk is het morgen weer droog, zodat ik eens heerlijk zonder Lucy met Teun kan gaan wandelen.

Samen is namelijk niet echt een optie, omdat ik geen dubbele wagen kwijt kan en Lucy geen einden op haar plankje kan/wil staan.

Zin om weer te werken.

Maandag 10 februari 

De laatste maandag dat ik nog niet volledig werk. Vanaf volgende week ga ik (2,5 maand na het eind van mijn verlof) weer aan het werk.
Ik heb deze 2,5 maand nodig gehad om weer mezelf te worden, na een heftige start met Teun. Gelukkig heb ik in deze periode veel steun gehad en hoorde ik van meer moeders om mij heen dat een 2e kind echt weer een nieuwe start is, waarbij je weer een nieuwe balans moet zien te vinden.

7:00 Spotta, app waar je alle folders in kan lezen. Mijn favoriete folder is die van de kruidvat.

Lucy heeft qua uiterlijk helemaal niks van mij, maar hetzelfde kapsel kan wel!

8:30 L. afgezet bij de peuterspeelzaal, die door de bezuinigingen officieel geen psz meer is, dus eigenlijk gaat ze een ochtend naar het kdv, PIKO. Gelukkig zwaaide ze me vandaag met een glimlach uit ipv met tranen, dat maakt het toch een stuk makkelijker.

Teun zijn wortelhapje voor vanavond even uit de vriezer halen. Gister had hij twee ijsblokjes op dus vandaag gaan we voor drie.

10:00 In de lift naar ArboNed. Ëén van de twee instellingen waar je mee te maken krijgt als je langere tijd ziek bent. En in tegenstelling tot het UWV ben ik hier heel goed behandeld en voelde ik mij echt begrepen. Maar ook heel fijn dat dit de laatste keer was.

11.00 Even een kleinigheidje gekocht voor mijn zwangerschapswaarneemster Amanda die er vandaag dus echt voor het laatst is. Ik heb in mijn opbouw periode heel fijn met haar samengewerkt.

15:30 L en T zijn op maandag altijd bij mijn moeder. Meestal eten we daar ook, maar daar moeten we nog wel even boodschappen voor doen. Hier gaat het nog heel goed, maar als Lucy in haar hoofd krijgt dat ze niet meer wil zitten en eigenlijk ook niet wil lopen wordt het een hele uitdaging. Ja ik heb ook een kind wat schreeuwt in de supermarkt ;-)

Nichtje Dina komt ook nog even bij oma spelen. 

Ik ben heel benieuwd hoe dit tweetal er over een half jaar bij zit.

Het avondeten is al zeker een jaar niet Lucy's favoriet. Er gaan maaltijden voorbij dat ze letterlijk niks eet. En ja ook ik heb al van alles geprobeerd. Vandaag passen we de pedagogische strategie toe dat helpen met eten maken, doet eten. Het werkte, ze heeft zeker 5 gehaktballetjes in tomatensaus met ook nog 5 eetlepels rijst gegeten, super trots! 

Aan het begin van de avond kreeg ik bericht van een vriendin dat ze zwanger is, we hebben heerlijk een uur aan de telefoon gezeten, wat is het toch elke keer weer een feest zulk nieuws te horen.

Ik heb de dag afgesloten met een dubbele aflevering van Scandal. Een hele fijne serie op Net5 over fixer Olivia Pope die in het Witte Huis werkte en nu schandalen oplost voor heel Washington, maar zelf in het grootste schandaal verwikkeld is......

Het was een dag met van alles wat, een goed begin van deze werkweek!

Lazy sunday

9 februari

Vandaag een heeeeel ontspannen dagje thuis. Best een uitdaging om foto's te maken als je eigenlijk niks doet ;-)

De dag is omgevlogen, ik heb me geen moment verveeld en ben echt opgeladen voor een nieuwe week.

De zondag begint hier vaak met Engels voetbal, ik heb niet echt de behoefte om mee te kijken, maar het Engelse commentaar vind ik wel lekker klinken.

Mickey Mouse Clubhuis Mega Bloks. Lucy kreeg dit van ons voor haar verjaardag. Erg leuk speelgoed, mega bloks past op duplo dus dat speelt extra fijn. Het is niet in winkels te koop (tenminste niet voor zover ik weet) maar via Marktplaats heb ik dit (nieuw) gekocht.

Om 9:30 werd slaapkop Teun eindelijk wakker en als hij zijn zus ziet, verschijnt er direct een big smile op zijn gezicht en vervolgens natuurlijk ook op die van mij :-D

Tijdens de koffie de post van gisteren bekijken, een brief met opendagen van de basisscholen in Oegstgeest. Ik moet er nog niet aan denken dat Lucy naar school gaat, maar toch zullen we nu echt een keuze moeten  maken..

Voor het eerst samen met Lucy één van mijn favoriete disneyfilms kijken, gelukkig is ze niet al te erg onder de indruk van Cruella. Sneeuwwitje vindt ze ook leuk, maar de heks is op het moment toch echt te eng, dus die ligt voorlopig weer even in de kast.

11:30 'mama jij bent echt heel ziek, maar ik ga je beter maken'

Kinderen doen een middagdutje. Ik ga eindelijk eens mijn uitgroei bijwerken. Dit doe ik al tijden met dezelfde verf. Ik had nu één tint donkerder, maar omdat het toch geen winter meer wordt, ga ik maar vast voor een lente kleurtje.

Voor

Tijdens

Ik kon tijdens het inwerken precies de race van Ireen kijken.

Na. Het is geen duidelijke foto, maar ik had op deze dag toch echt geen zin om uitgebreid mijn haar in model te brengen ;-) maar de uitgroei is weg!

Deze ingrediënten husselen en we hebben een heerlijke salade.

Lucy kijkt ademloos naar de huldiging van de drie Nederlandse helden. Ze gelooft me alleen niet als ik zeg dat Willem-Alexander onze koning is. Hij mist toch echt een kroon.

19:30 nog even met mama's telefoon spelen en gekke bekken selfies maken.

Kortom een geslaagde luie zondag.