Sweet dreams

Een jaar in de tropen, blote voeten, korte mouwen, cocktails, in de schaduw omdat de zon te fel is, elke dag siësta, een boek lezen omdat je tijd over hebt......



Helaas heeft al het bovenstaande niks te maken met het tropenjaar waar ik nu in zit. En gelukkig is Wikipedia ook heel duidelijk over de betekenis van dit woord.


Voor alle andere jonge ouders een feest der herkenning, want ja de cliché's zijn echt waar. Het leven met jonge kinderen is bikkelen. Het ligt er natuurlijk wel aan wat voor kinderen je hebt, want mijn cliëntje Piet Hein van 2,5 en zijn zus Marie-Claire van 4 zijn de perfecte kinderen volgens hun ernstig bezorgde moeder die toch wel even wil weten waarom PH net iets minder snel volzinnen spreekt dan MC. Maar goed er zijn altijd uitzonderingen op de regel. Mijn kinderen zijn gewoon kinderen zoals kinderen zijn. Ze zijn wakker op de momenten dat ik wil slapen en ze slapen op de momenten dat ik wil dat ze wakker zijn. Ze morsen, kwijlen, spugen en mijn berg was is net het kruikje van de weduwe van Sarefat (1 Koningen 17:8-24). Ze hebben aandacht nodig op het moment dat ik drie pannen op het vuur heb staan, een hapje in de babycook maak en een paprika sta te snijden voor mevrouw "alle andere groentes zijn vies". 
Wel besef ik in wat voor paradijs ik heb geleefd, de eerste jaren van mijn moederschap. Afgezien van de eerste 8 weken konden we iedere nacht doorslapen tot de geboorte van nr 2 die het na acht maanden nog niet nodig vindt om is een echte lange tuk te doen. Wie heeft het over witte stranden, palmbomen en een blauwe zee? Nee mijn ultieme droom is nu een hele lange donkere stille nacht en nog één en nog één. Dat je als jonge ouders een hoop in moet leveren is niks nieuws. Mijn sociale leven komt al maanden niet veel verder dan whatsapp. De nieuwe kleding die ik heb komt uit de (gelukkig leuke) winkels naast de supermarkt  (omdat ik toch in de buurt was). En hoeveel betaal je ook alweer voor een biertje in de kroeg, was dat niet 2 gulden ofzo?

Maar dan zit je op een ochtend, na nog geen vier uur slaap met je gare hoofd op de bank, komt je dochter van 3 met een speldje aan, doet het in je haar en zegt "mama je lijkt wel een prinses".


Geen opmerkingen:

Een reactie posten